ἠϊών

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ἠϊών	αἱ	ἠϊόνες
γενική	τῆς	ἠϊόνος	τῶν	ἠϊόνων
δοτική	τῇ	ἠϊόνῐ	ταῖς	ἠϊόσῐ(ν) επικός: ἠϊόνεσσι
αιτιατική	τὴν	ἠϊόνᾰ	τὰς	ἠϊόνᾰς
κλητική ὦ!		ἠϊών		ἠϊόνες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἠϊόνε
γεν-δοτ	τοῖν		ἠϊόνοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'κανών' όπως «κανών» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἠϊών < άγνωστης ετυμολογίας.

Ουσιαστικό

ἠϊών, -όνος θηλυκό

• ακτή, παραλία θάλασσας ή όχθη ποταμού

  ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 17 (Ρ. Μενελάου ἀριστεία.), στίχ. 265 (263-266)

  ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἐπὶ προχοῇσι διιπετέος ποταμοῖο | βέβρυχεν μέγα κῦμα ποτὶ ῥόον, ἀμφὶ δέ τ᾽ ἄκραι | ἠϊόνες βοόωσιν ἐρευγομένης ἁλὸς ἔξω, | τόσσῃ ἄρα Τρῶες ἰαχῇ ἴσαν.

  και όπως εκεί που ροβολά διογέννητο ποτάμι | στο ρεύμα ενάντια η θάλασσα κύμα ξερνά μεγάλο | κι οι ακρογιαλιές αντιβοούν στον βρόντον της θαλάσσης, | με τόσην όρμησαν βοήν οι Τρώες

  Έμμετρη μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς, @greek‑language.gr

  ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, 5 (ε. Ἀπόπλους Ὀδυσσέως παρὰ Καλυψοῦς.), στίχ. 440 (439-440)

  νῆχε παρέξ, ἐς γαῖαν ὁρώμενος, εἴ που ἐφεύροι | ἠϊόνας τε παραπλῆγας λιμένας τε θαλάσσης.

  λοξά κολύμπησε, κοιτάζοντας μη χάσει τη στεριά απ᾽ τα μάτια του, μήπως και βρει | κάπως απάνεμο ακρογιάλι ή και λιμάνι αυτής της θάλασσας.

  Μετάφραση σε πεζό (2006): Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης, @greek‑language.gr

Άλλες μορφές

• δωρικός τύπος : ἀϊών
• αττικός τύπος : ᾐών
• αιολικός τύπος : ἀΐων

Παράγωγα

• ἠϊόεις

Πηγές

• ἠϊών - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἠϊών - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.