ἁφή

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ἁφή	αἱ	ἁφαί
γενική	τῆς	ἁφῆς	τῶν	ἁφῶν
δοτική	τῇ	ἁφῇ	ταῖς	ἁφαῖς
αιτιατική	τὴν	ἁφήν	τὰς	ἁφᾱ́ς
κλητική ὦ!		ἁφή		ἁφαί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἁφᾱ́
γεν-δοτ	τοῖν		ἁφαῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ψυχή' όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἁφή < θέμα ἁφ- του ρήματος ἅπτω (δένω· ανάβω) (ἅπτομαι (ανάβω) + -ή

Ουσιαστικό

ἁφή, -ῆς θηλυκό

1. το άγγιγμα
   1. η αφή (η αίσθηση)
   2. η κρούση των χορδών της άρπας
   3. η λαβή στην πάλη
2. η ενέργεια με την οποία ανάβω κάτι

   ⮡  περὶ λύχνων ἁφάς: την ώρα που ανάβουν τα λυχνάρια

3. η άμμος που έριχναν στα κορμιά των αθλητών της πάλης
4. ιατρική, για ασθένειες, ιδιαίτερα για τη λέπρα) η μόλυνση
5. (ανατομία) η άρθρωση
6. (μαθηματικά) τα κοινά σημεία δύο επιφανειών, η τομή

Άλλες μορφές

• ἀφή (ιωνικός τύπος )

Συγγενικά

• (Χρειάζεται επεξεργασία)
• ἀναφής

→ και δείτε τη λέξη ἅπτω

Πηγές

• ἁφή - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἁφή - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.