ἀμνός

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ἀμνός	οἱ	ἀμνοί
γενική	τοῦ	ἀμνοῦ	τῶν	ἀμνῶν
δοτική	τῷ	ἀμνῷ	τοῖς	ἀμνοῖς
αιτιατική	τὸν	ἀμνόν	τοὺς	ἀμνούς
κλητική ὦ!		ἀμνέ		ἀμνοί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀμνώ
γεν-δοτ	τοῖν		ἀμνοῖν
ενικός: γενική & ἀρνός, δοτική & ἀρνί, αιτιατική & ἄρνᾰ. πληθυντικός: ονομαστική & ἄρνες, γενική & ἀρνῶν, δοτική & ἀρνάσι & ἄρνεσσι, αιτιατική & ἄρνᾰς, κλητική & ἄρνες
2η κλίση, Κατηγορία 'ναός' όπως «ναός» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀμνός < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *h₂egʷʰno-. Συγγενές με το (λατινικά) agnus.

Ουσιαστικό

ἀμνός αρσενικό ή θηλυκό

1. αμνός
2. ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ: (μεταφορικά) ο Χριστός

   Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. (Ευαγγέλιο Κατά Ιωάννην, α29)