ἀμανίτης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ᾱμᾱνῑτα-
ονομαστική	ὁ	ἀμανίτης	οἱ	ἀμανῖται
γενική	τοῦ	ἀμανίτου	τῶν	ἀμανιτῶν
δοτική	τῷ	ἀμανίτῃ	τοῖς	ἀμανίταις
αιτιατική	τὸν	ἀμανίτην	τοὺς	ἀμανίτᾱς
κλητική ὦ!		ἀμανῖτᾰ		ἀμανῖται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀμανίτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ἀμανίταιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι μακρό.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'στρατιώτης' όπως «στρατιώτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀμανίτης < (ίσως) Ἄμανος (όρος στη Μικρά Ασία)

Ουσιαστικό

ἀμανίτης [ᾱμᾱνῑτης] αρσενικό

• (μυκητολογία) μανιτάρι

Πηγές

• ἀμανίτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.