φάλαρος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	φάλαρος	ἡ	φαλάρᾱ	τὸ	φάλαρον
γενική	τοῦ	φαλάρου	τῆς	φαλάρᾱς	τοῦ	φαλάρου
δοτική	τῷ	φαλάρῳ	τῇ	φαλάρᾳ	τῷ	φαλάρῳ
αιτιατική	τὸν	φάλαρον	τὴν	φαλάρᾱν	τὸ	φάλαρον
κλητική ὦ!		φάλαρε		φαλάρᾱ		φάλαρον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	φάλαροι	αἱ	φάλαραι	τὰ	φάλαρᾰ
γενική	τῶν	φαλάρων	τῶν	φαλάρων	τῶν	φαλάρων
δοτική	τοῖς	φαλάροις	ταῖς	φαλάραις	τοῖς	φαλάροις
αιτιατική	τοὺς	φαλάρους	τὰς	φαλάρᾱς	τὰ	φάλαρᾰ
κλητική ὦ!		φάλαροι		φάλαραι		φάλαρᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	φαλάρω	τὼ	φαλάρᾱ	τὼ	φαλάρω
γεν-δοτ	τοῖν	φαλάροιν	τοῖν	φαλάραιν	τοῖν	φαλάροιν
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'λόγιος' όπως «λόγιος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

φάλαρος < → λείπει η ετυμολογία

Επίθετο

φάλαρος, -α, -ον, (ελληνιστική κοινή), δωρικός τύπος 

1. που έχει λευκές κηλίδες
2. (το αρσενικό ως κύριο όνομα) (Φάλαρος)
3. (το ουδέτερο ως κύριο όνομα) ( Φάληρον)

Άλλες μορφές

• φαλαρός
• ιωνικός τύπος : φάληρος

Πηγές

• φάλαρος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• φάλαρος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.