σῶρυ

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	σῶρῠ	τὰ	σώρη - σώρεᾰ
γενική	τοῦ	σώρεως	τῶν	σώρεων
δοτική	τῷ	σώρει	τοῖς	σώρεσῐ(ν)
αιτιατική	τὸ	σῶρῠ	τὰ	σώρη - σώρεᾰ
κλητική ὦ!		σῶρῠ		σώρη - σώρεᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		σώρει
γεν-δοτ	τοῖν		σωρέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'ἄστυ' όπως «σῶρυ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

σῶρυ < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

σῶρυ ουδέτερο

• (ελληνιστική κοινή) είδος ορυκτού (θειικός σίδηρος(;))

  ※  1ος αιώνας κε ⌘ Διοσκουρίδης ο Πεδάνιος, Περὶ ὕλης ἱατρικῆς, 5, 74, 4, 3

  ἐν δὲ τῷ αὐτῷ ὄρει εὑρίσκεται οἱονεὶ διαζώματά τινα χαλκίτεως, μίσυος, σώρεως, μελαντηρίας, κυάνου, χρυσοκόλλης, χαλκάνθου, διφρυγοῦς.

  ※  2ος αιώνας κε ⌘ Γαληνός, Θεραπευτική μέθοδος, 10, 927, 2

  χάλκανθος γοῦν ἐν τοῖς μάλιστα στύφει, καθάπερ γε καὶ τὸ μῖσυ καὶ σῶρυ καὶ χαλκίτης καὶ διφρυγὲς, ὅ τε κεκαυμένος χαλκὸς ἥ τε λεπὶς αὐτοῦ καὶ τὸ ἄνθος.

  ※  4ος αιώνας κε ⌘ Ὀρειβάσιος, Ἰατρικαὶ Συναγωγαί, 18, 2, 4

  Ἐπουλίς ἐστιν ἀπὸ φλεγμονῆς ὑπερσάρκωμα κατὰ τὸν ἐσώτατον γομφίον, ἔσθ' ὅτε μετὰ πυρετοῦ καὶ ὀδύνης· χρείαν οὖν ἔχει καταστολῆς. χρηστέον τοίνυν ἰῷ ξυστῷ, καθ' αὑτὸν ἢ μετὰ κηκῖδος, ἢ σώρει κεκαυμένῳ ἢ στυπτηρίᾳ πάσῃ ἢ λεπίδι χαλκῇ καθ' αὑτὴν ἢ μετ' ὄξους λειωθείσῃ ἐφ' ἱκανὰς ἡμέρας καὶ ξηρανθείσῃ.

Άλλες μορφές

• σῶρι

Πηγές

• σῶρυ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.