σωτήρ

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	σωτήρ	οἱ	σωτῆρες
γενική	τοῦ	σωτῆρος	τῶν	σωτήρων
δοτική	τῷ	σωτῆρῐ	τοῖς	σωτῆρσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	σωτῆρᾰ	τοὺς	σωτῆρᾰς
κλητική ὦ!		σῶτερ*		σωτῆρες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		σωτῆρε
γεν-δοτ	τοῖν		σωτήροιν
* Εξαίρεση στην κλητική ενικού (αντί -ήρ)
3η κλίση, Κατηγορία 'κλητήρ' όπως «κλητήρ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

σωτήρ < θέμα σω- όπως στο επίθετο σῶς / σῶος (εμφανίζεται και στο σῴζω) + -τήρ

Ουσιαστικό

σωτήρ, -ῆρος αρσενικό

1. σωτήρας, αυτός που σώζει, που προστατεύει

   ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Θουκυδίδης, Ἱστορίαι, 5, 11 ,1.9-10

   νομίσαντες τὸν μὲν Βρασίδαν σωτῆρά τε σφῶν γεγενῆσθαι

2. (ελληνιστική σημασία) ο Χριστός

Παράγωγα

• (Χρειάζεται επεξεργασία)

Πηγές

• σωτήρ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• σωτήρ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.