συνήχησις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	συνήχησῐς	αἱ	συνηχήσεις
γενική	τῆς	συνηχήσεως	τῶν	συνηχήσεων
δοτική	τῇ	συνηχήσει	ταῖς	συνηχήσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	συνήχησῐν	τὰς	συνηχήσεις
κλητική ὦ!		συνήχησῐ		συνηχήσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συνηχήσει
γεν-δοτ	τοῖν		συνηχησέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συνήχησις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική συνηχῶ (κλίση συνηχέω) + -σις (-ησις). Μορφολογικά αναλύεται σε συν- + ἤχησις.

Ουσιαστικό

συνήχησις, -εως θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

• συνήχηση

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις συνηχῶ, σύν, ἦχος και ἠχή

Πηγές

• συνήχησις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.