συμμόρφωσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	συμμόρφωσῐς	αἱ	συμμορφώσεις
γενική	τῆς	συμμορφώσεως	τῶν	συμμορφώσεων
δοτική	τῇ	συμμορφώσει	ταῖς	συμμορφώσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	συμμόρφωσῐν	τὰς	συμμορφώσεις
κλητική ὦ!		συμμόρφωσῐ		συμμορφώσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συμμορφώσει
γεν-δοτ	τοῖν		συμμορφωσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συμμόρφωσις < συμμορφῶ (κλίση -όω) + -σις

Ουσιαστικό

συμμόρφωσις, -εως θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) ομοιότητα στη μορφή, συμμόρφωση, προσαρμογή σε υπόδειγμα

  ※  4ος αιώνας ⌘ Βασίλειος αρχιεπίσκοπος Καισαρείας, Ασκητικά, 31.937 Τα ευρισκόμενα άπαντα, τόμος 2, σελ.349, D . Παρίσι: J.B. Coignard, 1722 / έκδοση Gaume Fratres, 1839

  ὡς ἐμπόδια τῆς τοῦ Χριστοῦ γνώσεως, καὶ τῆς ἐν αὐτῷ δικαιοσύνης, καὶ τῆς πρὸς θάνατον αὐτοῦ συμμορφώσεως

Πηγές

• s.v. συμμορφώνω - Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.