μιηφόνος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	μιηφόνος	τὸ	μιηφόνον
γενική	τοῦ/τῆς	μιηφόνου	τοῦ	μιηφόνου
δοτική	τῷ/τῇ	μιηφόνῳ	τῷ	μιηφόνῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	μιηφόνον	τὸ	μιηφόνον
κλητική ὦ!		μιηφόνε		μιηφόνον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	μιηφόνοι	τὰ	μιηφόνᾰ
γενική	τῶν	μιηφόνων	τῶν	μιηφόνων
δοτική	τοῖς/ταῖς	μιηφόνοις	τοῖς	μιηφόνοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	μιηφόνους	τὰ	μιηφόνᾰ
κλητική ὦ!		μιηφόνοι		μιηφόνᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	μιηφόνω	τὼ	μιηφόνω
γεν-δοτ	τοῖν	μιηφόνοιν	τοῖν	μιηφόνοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «τοξοβόλος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

μιηφόνος < → λείπει η ετυμολογία

Επίθετο

μιηφόνος, -ος, -ον

• μιαιφόνος

Πηγές

• μιηφόνος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.