μαντάτορας

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	μαντάτορας	οι	μαντάτορες
γενική	του	μαντάτορα	των	μαντατόρων
αιτιατική	τον	μαντάτορα	τους	μαντάτορες
κλητική		μαντάτορα		μαντάτορες
Κατηγορία όπως «φύλακας» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μαντάτορας < μεσαιωνική ελληνική μανδάτωρ και μαντάτωρ

Ουσιαστικό

μαντάτορας αρσενικό

• (ιστορία) ο μανδάτωρ της ρωμαϊκής διοίκησης στην Ελλάδα και αργότερα στο Βυζάντιο, με μόνο τη μία έννοια από τις αρχαιότερες, εκείνη δηλαδή του εκπροσώπου της αυλής κατά κανόνα

  ※  Τέλος όμως χάνει την υπομονή του, και βάζει το μαντάτορά του να μιλήση του λαού, ή καλλίτερα, να μιλήση με το λαό (Αργύρης Εφταλιώτης, Η Ιστορία της Ρωμιοσύνης, 1901)

Συγγενικά

• μαντάτο
• μαντατούρης (το καρφί, ο χαφιές, ο συκοφάντης)

Μεταφράσεις

    μαντάτορας