μαντατούρης

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	μαντατούρης	οι	μαντατούρηδες
γενική	του	μαντατούρη	των	μαντατούρηδων
αιτιατική	τον	μαντατούρη	τους	μαντατούρηδες
κλητική		μαντατούρη		μαντατούρηδες
Κατηγορία όπως «μανάβης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μαντατούρης < μαντάτ(ον) + -ούρης < (ελληνιστική κοινή) μανδᾶτον < λατινικό mandatum (αυτοκρατορική διαταγή)

Ουσιαστικό

μαντατούρης αρσενικό

• (παρωχημένο) ο μαντατευτής, αυτός που κατηγορεί, που καταμαρτυρεί, ο σπιούνος, ο χαφιές, ο καταδότης, το καρφί

Μεταφράσεις

    μαντατούρης

→ δείτε τις λέξεις σπιούνος και χαφιές