κυνάριον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	κυνάριον	τὰ	κυνάριᾰ
γενική	τοῦ	κυναρίου	τῶν	κυναρίων
δοτική	τῷ	κυναρίῳ	τοῖς	κυναρίοις
αιτιατική	τὸ	κυνάριον	τὰ	κυνάριᾰ
κλητική ὦ!		κυνάριον		κυνάριᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κυναρίω
γεν-δοτ	τοῖν		κυναρίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κυνάριον < κύων + υποκοριστικό επίθημα -άριον

Ουσιαστικό

κυνάριον ουδέτερο

• (θηλαστικό ζώο) το σκυλάκι

Πηγές

• κυνάριον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• κυνάριον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.