κοιτωνίτης

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	κοιτωνῑτα-
ονομαστική	ὁ	κοιτωνίτης	οἱ	κοιτωνῖται
γενική	τοῦ	κοιτωνίτου	τῶν	κοιτωνιτῶν
δοτική	τῷ	κοιτωνίτῃ	τοῖς	κοιτωνίταις
αιτιατική	τὸν	κοιτωνίτην	τοὺς	κοιτωνίτᾱς
κλητική ὦ!		κοιτωνῖτᾰ		κοιτωνῖται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κοιτωνίτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		κοιτωνίταιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι μακρό.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'στρατιώτης' όπως «στρατιώτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κοιτωνίτης < κοιτών + -ίτης

Ουσιαστικό

κοιτωνίτης, -ου αρσενικό

• (επάγγελμα) ο θαλαμηπόλος

  ≈ συνώνυμα: κοιτωνοφύλαξ

  ※  Εἰδομενεῖ κοιτωνίτῃ Καίσαρος ἐτῶν κε , βιώσαντι τὸν πάντα [χ]ρόνον ἱλαρῶς, ̓Αμφήριστος κοιτωνίτης Καίσ(αρος) συντρόφῳ φιλτάτῳ, εὐσεβεῖ περὶ θεοὺς καὶ ἀνθρώπους, ἐκ τοῦ ἰδίου ἐποίησεν | Κοιτωνίτης est paefectus cubiculi, alias dictus ὁ ἐπὶ τοῦ κοιτῶνος Σεβαστοῦ (Corpus inscriptionum Graecarum: 3: Pars 17.-Pars 38. N.p., ex officina academica, 1853, σελ. 960 [1])

Πηγές

• κοιτωνίτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.