διαφθορεύς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	διαφθορεύς	οἱ	διαφθορεῖς - διαφθορῆς*
γενική	τοῦ	διαφθορέως	τῶν	διαφθορέων
δοτική	τῷ	διαφθορεῖ	τοῖς	διαφθορεῦσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	διαφθορέᾱ	τοὺς	διαφθορέᾱς
κλητική ὦ!		διαφθορεῦ		διαφθορεῖς - διαφθορῆς*
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		διαφθορῆ1 ή διαφθορεῖ2
γεν-δοτ	τοῖν		διαφθορέοιν
* αττικός τύπος 1 όπως στη Γραμματική του Smyth 2 όπως στη Γραμματική Γυμνασίου-Λυκείου Οικονόμου.
3η κλίση, ομάδα 'βασιλεύς', Κατηγορία 'βασιλεύς' όπως «βασιλεύς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διαφθορεύς < διαφθείρ(ω) + -εύς

Ουσιαστικό

διαφθορεύς, -έως αρσενικό

• o διαφθορέας

Πηγές

• διαφθορεύς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• διαφθορεύς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.