γένυς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	γενῠ-
ονομαστική	ἡ	γένυς	αἱ	γένυες
γενική	τῆς	γένυος	τῶν	γενύων
δοτική	τῇ	γένυῐ̈	ταῖς	γένυσῐ(ν) & γενύεσσι(ν), γένυσσι επικοί
αιτιατική	τὴν	γένυν	τὰς	γένυς & γένυας,(συνηρημένο: γένῡς)
κλητική ὦ!		γένυ		γένυες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		γένυε
γεν-δοτ	τοῖν		γενύοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'βότρυς' όπως «βότρυς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

γένυς < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *ǵénu-, *ǵénus ‎(μάγουλο, σαγόνι, πιγούνι)∙ συγγενές των γένειον και γενειάς, και γενηίς και γνάθος

Ουσιαστικό

γένυς θηλυκό

1. η γνάθος, τα σαγόνια με τα δόντια
2. το πηγούνι
3. (μεταφορικά) η κόψη, ο πέλεκυς

Πηγές

• γένυς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• γένυς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.