ὠμόφρων

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ὠμόφρων	οἱ/αἱ	ὠμόφρωνες
γενική	τοῦ/τῆς	ὠμόφρωνος	τῶν	ὠμοφρώνων
δοτική	τῷ/τῇ	ὠμόφρωνῐ	τοῖς/ταῖς	ὠμόφρωσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν/τὴν	ὠμόφρωνᾰ	τοὺς/τὰς	ὠμόφρωνᾰς
κλητική ὦ!		ὠμόφρων		ὠμόφρωνες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὠμόφρωνε
γεν-δοτ	τοῖν		ὠμοφρώνοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'κώδων' όπως «κώδων» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὠμόφρων < (ὠμός) ὠμό- + -φρων (φρήν)

Ουσιαστικό

ὠμόφρων αρσενικό ή θηλυκό (και ως επίθετο)

1. το σκληρό ζώο, π.χ. για τον λύκο
2. ο σκληρός, ανάλγητος άνθρωπος
3. χωρίς ψυχή, χωρίς αισθήματα

   ⮡  ὠμόφρων σίδηρος

Συγγενικά

• ὠμοφρόνως (επίρρημα)

Πηγές

• ὠμόφρων - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὠμόφρων - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.