Ἰάσων

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	Ἰᾰσων-, Ἰᾰσον- & κλητική με ᾱ στον Ευριπίδη
ονομαστική	ὁ	Ἰάσων	οἱ	Ἰάσονες
γενική	τοῦ	Ἰάσονος	τῶν	Ἰασόνων
δοτική	τῷ	Ἰάσονῐ	τοῖς	Ἰάσοσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	Ἰάσονᾰ	τοὺς	Ἰάσονᾰς
κλητική ὦ!		Ἰάσον & Ἰᾶσον		Ἰάσονες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		Ἰάσονε
γεν-δοτ	τοῖν		Ἰασόνοιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
3η κλίση, Κατηγορία 'γείτων' όπως «μέμνων» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

Ἰάσων < ἰάομαι < (ίσως) πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *h₁eis- / *h₁i(e)sh₂-

Κύριο όνομα

Ἰάσων, -ονος αρσενικό

1. (ελληνική μυθολογία), ο Ιάσονας

   ※  Ἐποίησε δὲ Κουρήτων καὶ Κορυβάντων γένεσιν καὶ θεογονίαν, ἔπη πεντακισχίλια, Ἀργοῦς ναυπηγίαν τε καὶ Ἰάσονος εἰς Κόλχους ἀπόπλουν ἔπη ἑξακισχίλια πεντακόσια. (Διογένης Λαέρτιος, Βίοι καὶ γνῶμαι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων καὶ τῶν ἑκάστῃ αἱρέσει ἀρεσκόντων ἐν ἐπιτόμῳ συναγωγῇ, 1, 111, 10 – 1, 111, 11)

   ※  Ἰᾶσον, εὖ μὲν τούσδʼ ἐκόσμησας λόγους (Ευριπίδης, Μήδεια, 567)

2. ανδρικό όνομα

Πηγές

• Ἰάσων - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.