ἐπίκληρος

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἐπίκληρος	οἱ/αἱ	ἐπίκληροι
γενική	τοῦ/τῆς	ἐπικλήρου	τῶν	ἐπικλήρων
δοτική	τῷ/τῇ	ἐπικλήρῳ	τοῖς/ταῖς	ἐπικλήροις
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἐπίκληρον	τοὺς/τὰς	ἐπικλήρους
κλητική ὦ!		ἐπίκληρε		ἐπίκληροι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἐπικλήρω
γεν-δοτ	τοῖν		ἐπικλήροιν
Συνήθως θηλυκό, σπανίως αρσενικό.
2η κλίση, Κατηγορία 'θρίαμβος' όπως «κάμηλος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἐπίκληρος < ἐπί + κλῆρος

Ουσιαστικό

ἐπίκληρος θηλυκό, σπανίως αρσενικό

• (νομικός όρος) η επίκληρος

Πηγές

• ἐπίκληρος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐπίκληρος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.