ἐλάφιον

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	ἐλάφιον	τὰ	ἐλάφιᾰ
γενική	τοῦ	ἐλαφίου	τῶν	ἐλαφίων
δοτική	τῷ	ἐλαφίῳ	τοῖς	ἐλαφίοις
αιτιατική	τὸ	ἐλάφιον	τὰ	ἐλάφιᾰ
κλητική ὦ!		ἐλάφιον		ἐλάφιᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἐλαφίω
γεν-δοτ	τοῖν		ἐλαφίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἐλάφιον (ελληνιστική κοινή) < ἔλαφ(ος) + υποκοριστικό επίθημα -ιον

Ουσιαστικό

ἐλάφιον ουδέτερο (ελληνιστική κοινή)

• (θηλαστικό ζώο) υποκοριστικό του ἔλαφος

  ※  2ος πκε αιώνας Επιγραφή από τη Δήλο ID 1417, face B., col. II., στιχ. 65 (65-66), @epigraphy.packhum.org

  ἐλάφιον καὶ κυνάριον ἐπὶ βάσεως λιθίνης, ἀνάθε-
  μα Ἀγάθ[ωνος·

Πηγές

• ἐλάφιον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.