συνάγχη

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	σῠνᾰγχα-
ονομαστική	ἡ	συνάγχη	αἱ	συνάγχαι
γενική	τῆς	συνάγχης	τῶν	συναγχῶν
δοτική	τῇ	συνάγχῃ	ταῖς	συνάγχαις
αιτιατική	τὴν	συνάγχην	τὰς	συνάγχᾱς
κλητική ὦ!		συνάγχη		συνάγχαι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συνάγχᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		συνάγχαιν
Το φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ. Η προσωδία της παραλήγουσας από τον μαρτυρημένο πληθυντικό συνάγχαι.
1η κλίση, ομάδα 'γνώμη', Κατηγορία 'δίκη' όπως «βελόνη» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συνάγχη (ελληνιστική κοινή) < συν- + -άγχη < αρχαία ελληνική ἄγχω

Ουσιαστικό

συνάγχη θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

• (ιατρική) είδος φλεγμονής στο λαιμό

  ※  2ος αιώνας κε ⌘ Γαληνός:

  In Hippocratis Prognosticum,, 8.6. @scaife.perseus

  Τρίτην ταύτην διαφορὰν ἑρμηνεύει κυνάγχης, ἣν ἔνιοι διὰ τοῦ σ γράμματος ὀνομάζουσι συνάγχην, οὐ διὰ τοῦ κ κυνάγχην. ἐφ’ ᾗ γὰρ ἰσχυρῶς μὲν πνίγονται, φαίνεται δ’ οὐδὲν οὔτε φλεγμονῶδες οὔτ’ ἐρυσιπελατῶδες ἤτοι κατὰ τὸν τράχηλον ἢ τὴν φάρυγγα, κυνάγχην διὰ τοῦ κ τὴν τοιαύτην διάθεσιν ὀνομάζουσιν. ἀλλ’ ὅπερ ἀεὶ λέγω φαίνεται καὶ ὁ Ἱπποκράτης ποιῶν, οὐ μικρολογούμενος ἐν ὀνόμασιν, ὡς δ’ ἂν ἐπέλθοι καλῶν. ἀμέλει καὶ γέγραπται κατά τινα τῶν παλαιῶν ἀντιγράφων ἡ ἀρχὴ τῆς ῥήσεως διὰ τοῦ σ γράμματος, αἱ δὲ συνάγχαι, ᾧ καὶ δῆλον ὡς οὐδὲν ὠφελεῖ τὸ περὶ τοῦ κ καὶ σ διαφέρεσθαι, καθάπερ οἱ νεώτεροι πράττουσι τῶν ἰατρῶν.

  De placitis Hippocratis et Platonis, 8.6 @scaife.perseus

  τοῦ δὲ φθινοπώρου καὶ τῶν θερινῶν τὰ πολλὰ, καὶ πυρετοὶ τεταρταῖοι, καὶ πλάνητες, καὶ σπλῆνες, ὕδρωπες, φθίσιες, καὶ στραγγουρίαι, καὶ λειεντερίαι, καὶ δυσεντερίαι, καὶ συνάγχαι, καὶ ἄσθματα, καὶ εἰλεοὶ, καὶ ἐπιληψίαι, καὶ τὰ μανικὰ, καὶ τὰ μελαγχολικά

Συγγενικά

• νέα ελληνική: συνάχι

Πηγές

• συνάγχη - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.