συγκατάθεσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	συγκατάθεσῐς	αἱ	συγκαταθέσεις
γενική	τῆς	συγκαταθέσεως	τῶν	συγκαταθέσεων
δοτική	τῇ	συγκαταθέσει	ταῖς	συγκαταθέσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	συγκατάθεσῐν	τὰς	συγκαταθέσεις
κλητική ὦ!		συγκατάθεσῐ		συγκαταθέσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συγκαταθέσει
γεν-δοτ	τοῖν		συγκαταθεσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συγκατάθεσις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική συγκατατίθημι, συγκαταθε- + -σις. Μορφολογικά αναλύεται σε συγ- + κατάθεσις < κατά- + θέσις

Ουσιαστικό

συγκατάθεσις, -εως θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

1. συγκατάθεση, συναίνεση
2. συμφωνία, επιδοκιμασία
3. υποταγή, αποδοχή

Πηγές

• συγκατάθεσις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• συγκατάθεσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.