πῆχυς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	πηχῠ- πηχε-
ονομαστική	ὁ	πῆχῠς	οἱ	πήχεις
γενική	τοῦ	πήχεως	τῶν	πήχεων
δοτική	τῷ	πήχει	τοῖς	πήχεσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	πῆχῠν	τοὺς	πήχεις
κλητική ὦ!		πῆχῠ		πήχεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πήχει
γεν-δοτ	τοῖν		πηχέοιν
Και γενική ενικού πήχεος. Μεταγενέστερη γενική πληθυντικού πηχῶν.
3η κλίση, Κατηγορία 'πρέσβυς' όπως «πρέσβυς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πῆχυς < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

πῆχυς αρσενικό

• (ανατομία) το αντιβράχιο
• (μονάδα μέτρησης) μήκος από την άκρη του αγκώνα έως την άκρη του δάχτυλου (πήχυς)

Άλλες μορφές

• αιολικός τύπος : πᾶχυς

Συγγενικά

• πηχυαῖος

Πηγές

• πῆχυς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πῆχυς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.