πονημάτιον

Νέα ελληνικά (el)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	πονημάτιον	τὰ	πονημάτιᾰ
γενική	τοῦ	πονηματίου	τῶν	πονηματίων
δοτική	τῷ	πονηματίῳ	τοῖς	πονηματίοις
αιτιατική	τὸ	πονημάτιον	τὰ	πονημάτιᾰ
κλητική ὦ!		πονημάτιον		πονημάτιᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πονηματίω
γεν-δοτ	τοῖν		πονηματίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πονημάτιον (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική πόνημα, πονηματ- + υποκοριστικό επίθημα -ιον

Ουσιαστικό

πονημάτιον, -ου ουδέτερο

• υποκοριστικό του πόνημα: το πονημάτιο

Πηγές

• πονημάτιον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.
• πονημάτιον σελ.5998 - ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία. (συντομογραφίες & συγγραφέων)