οὐρεῖον

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	οὐρεῖον	τὰ	οὐρεῖᾰ
γενική	τοῦ	οὐρείου	τῶν	οὐρείων
δοτική	τῷ	οὐρείῳ	τοῖς	οὐρείοις
αιτιατική	τὸ	οὐρεῖον	τὰ	οὐρεῖᾰ
κλητική ὦ!		οὐρεῖον		οὐρεῖᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		οὐρείω
γεν-δοτ	τοῖν		οὐρείοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'τέκνον' όπως «στοιχεῖον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

οὐρεῖον (ελληνιστική κοινή) < οὖρ(ος) + -εῖον

Ουσιαστικό

οὐρεῖον, -ου ουδέτερο (ελληνιστική κοινή)

• (σε επιγραφή) φρούριο

  ※  3ος/2ος πκε αιώνας, Επιγραφή από τον αρχαιολογικό χώρο της Δρήρου στην Κρήτη. IC I ix 1, face B, στ. 52. (49-60), @epigraphy.packhum.org

  καὶ μήτε τὰμ πό-
  λιν προδωσεῖν
  τὰν τῶν Δρηρίων,
  μήτε οὐρεῖα τὰ
  τῶν Δρηρίων
  μηδὲ τὰ τῶγ Κν[ω]-
  σίων, μηδὲ ἄν-
  δρας τοῖς πο-
  λεμίοις προδω-
  σεῖν μήτε Δρη-
  ρίους μήτε Κνω-
  σίους·

Άλλες μορφές

• κρητικός τύπος : ὠρεῖον

Συγγενικά

• ὀρεύς
• οὐρεύς
• οὐρεύω
• οὖρος
• ὠρεύω

Πηγές

• οὐρεῖον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.