μόνωσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	μόνωσῐς	αἱ	μονώσεις
γενική	τῆς	μονώσεως	τῶν	μονώσεων
δοτική	τῇ	μονώσει	ταῖς	μονώσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	μόνωσῐν	τὰς	μονώσεις
κλητική ὦ!		μόνωσῐ		μονώσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μονώσει
γεν-δοτ	τοῖν		μονωσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μόνωσις < μονόω / μονῶ + -σις (-ωσις)

Ουσιαστικό

μόνωσις, -εως θηλυκό

• μοναξιά, αποχωρισμός

Πηγές

• μόνωσις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• μόνωσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.