μνᾶ

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	μναα-, μνα- > μνᾶ
ονομαστική	ἡ	μνάᾱ   > μνᾶ	αἱ	μνάαι   > μναῖ
γενική	τῆς	μνάᾱς > μνᾶς	τῶν	μναῶν > μνῶν
δοτική	τῇ	μνάᾳ   > μνᾷ	ταῖς	μνάαις > μναῖς
αιτιατική	τὴν	μνάᾱν > μνᾶν	τὰς	μνάᾱς   > μνᾶς
κλητική ὦ!		μνάᾱ   > μνᾶ		μνάαι   > μναῖ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μνάᾱ   > μνᾶ
γεν-δοτ	τοῖν		μνάαιν   > μναῖν
1η κλίση, ομάδα 'Ναυσικάα μνᾶ', Κατηγορία 'μνᾶ' όπως «μνᾶ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μνᾶ < (άμεσο δάνειο) σημιτικής προέλευσης πιθανόν μέσω της φοινικική ς. Δείτε επίσης, εβραϊκή ? (mānē), ουγκαριτική ? (mn), ακκαδική 𒈠𒉡𒌑 (manû).

Ουσιαστικό

μνᾶ θηλυκό

1. (μονάδα μέτρησης) μονάδα βάρους
2. (νόμισμα) η μνα, ίση με 100 αττικές δραχμές

Δείτε επίσης

• τάλαντον (=60 μναῖ)

Πηγές

• μνᾶ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• μνᾶ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.