μή

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

μή < συγγενές του μά και του μέν

Επίρρημα

μή ( & μά)

• αρνητικό μόριο που λειτουργεί ως επίρρημα και σύνδεσμος και που που εμπεριέχει την έννοια της βούλησης, επιθυμίας ή φόβου του υποκειμένου

• μὴ κάμνε λίαν δαπάναις : μην ξοδεύεις πολλά

Σύνδεσμος

μή

1. με άλλα μόρια, άλλα επιρρήματα και άλλους συνδέσμους αλλά και μόνο του συνδέει προτάσεις ως σύνδεσμος άλλοτε συμπλεκτικός και άλλοτε ενδοιαστικός (δισταγμός) ή παραχωρητικός, συχνά προσδίδοντας την έννοια της αποτροπής ή του φόβου (μη τυχόν, μήπως και)

   μὴ γάρ: ασφαλώς και όχι, βεβαίως και όχι

   μὴ δή, μὴ δῆτα: μήπως, όχι λοιπόν, μη λοιπόν

   μη-δέ, μηδέ: ούτε, μήτε, και δεν, αλλά δεν... (αποφατικός σύνδεσμος)

   μὴ ὅπως και μὴ ὅτι

   μὴ οὐ

   μὴ ἀλλά: όχι μόνον, αλλά... | όχι δά

   μή ποτε και μήποτε

   μή που και μήπου

   μή πω και μήπω

   μὴ πώποτε ποτέ μέχρι τώρα

   μή πως και μήπως: μήπως, μήπως κατά τύχη και..., μη με κάποιο τρόπο...

   μήτε-μήτε: ούτε

   μή τοι και μήτοι: πιο εμφατικό από το μη μόνο του, με κανένα τρόπο, επ' ουδενί λόγω

Σύνθετα

• μηδαμός, (κανείς) μηδαμοῦ (:πουθενά, σε κανένα μέρος) μηδαμῶς (:ουδόλως, ουδαμώς)
• μηδαμόσε, μηδαμοῖ (:προς πουθενά, προς ουδέν μέρος)
• μηδαμόθεν (:από πουθενά), μηδαμόθι (:πουθενά)
• μηδαμῇ και μηδαμά (:κατ' ουδένα τρόπο, με τίποτα!)
• μηδέ,μηδέποτε (:ούτε μία φορά, ποτέ, ουδέποτε) μηδέπω (όχι ακόμα)
• μηδείς, μηδεμία, μηδέν, (:κανένας αλλά και μηδαμινός) μηδέτερος, μηδετέρα, μηδέτερον (:ούτε ο ένας ούτε ο άλλος, κανένας απ' τους δυό)
• μηδέν ως επίρρημα: (καθόλου)
• μήπως, μήπω, μήποτε
• μήτοι (:επ' ουδενί)