κωμόπολις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	κωμόπολῐς	αἱ	κωμοπόλεις
γενική	τῆς	κωμοπόλεως	τῶν	κωμοπόλεων
δοτική	τῇ	κωμοπόλει	ταῖς	κωμοπόλεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	κωμόπολῐν	τὰς	κωμοπόλεις
κλητική ὦ!		κωμόπολῐ		κωμοπόλεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κωμοπόλει
γεν-δοτ	τοῖν		κωμοπολέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κωμόπολις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική κώμ(η) + -ό- + πόλις

Ουσιαστικό

κωμόπολις, -εως θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) μικρή πόλη, κωμόπολη

Πηγές

• κωμόπολις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• κωμόπολις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.