βούτομον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	βούτομον	τὰ	βούτομᾰ
γενική	τοῦ	βουτόμου	τῶν	βουτόμων
δοτική	τῷ	βουτόμῳ	τοῖς	βουτόμοις
αιτιατική	τὸ	βούτομον	τὰ	βούτομᾰ
κλητική ὦ!		βούτομον		βούτομᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		βουτόμω
γεν-δοτ	τοῖν		βουτόμοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

βούτομον < βοῦς + τέμνω

Ουσιαστικό

βούτομον ουδέτερο

• (φυτό) βούτομο

  ※  Ἐκβίβασον ἐκ τοῦ βουτόμου τοὐρνίθιον. (Αριστοφάνης, Ὄρνιθες, 662)

Άλλες μορφές

• βούτομος