ῥαθάμιγξ

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ῥᾰθαμιγγ-
ονομαστική	ἡ	ῥαθάμιγξ	αἱ	ῥαθάμιγγες
γενική	τῆς	ῥαθαμιγγός	τῶν	ῥαθαμιγγῶν
δοτική	τῇ	ῥαθαμιγγῐ́	ταῖς	ῥαθαμιγξῐ́(ν)
αιτιατική	τὴν	ῥαθάμιγγᾰ	τὰς	ῥαθάμιγγᾰς
κλητική ὦ!		ῥαθάμιγξ		ῥαθάμιγγες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ῥαθάμιγγε
γεν-δοτ	τοῖν		ῥαθαμιγγοῖν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
3η κλίση, Κατηγορία 'Σφίγξ' όπως «Σφίγξ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ῥαθάμιγξ < ῥαίνω, ῥαθαμίζω

Ουσιαστικό

ῥαθάμιγξ, -ιγγος θηλυκό

1. σταγόνα, ρανίδα

   ※  7ος πκε αιώνας ⌘ Ἡσίοδος, Θεογονία, 183 (183-184)

   ὅσσαι γὰρ ῥαθάμιγγες ἀπέσσυθεν αἱματόεσσαι, | πάσας δέξατο Γαῖα·

   όσες σταγόνες ματωμένες έσταξαν, | όλες τις δέχτηκε η Γη.

   Μετάφραση (2001): Σταύρος Γκιργκένης, Θεσσαλονίκη: Ζήτρος @greek‑language.gr

2. (για στερεά σώματα) κόκκος

   ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 23 (Ψ. Ἆθλα ἐπὶ Πατρόκλῳ.), στίχ. 502 (502-504)

   αἰεὶ δ᾽ ἡνίοχον κονίης ῥαθάμιγγες ἔβαλλον, | ἅρματα δὲ χρυσῷ πεπυκασμένα κασσιτέρῳ τε | ἵπποις ὠκυπόδεσσιν ἐπέτρεχον·

   Και από την σκόνη ευφραίνονταν επάν᾽ ο κυβερνήτης, | και οπίσω στα φτερόποδα πουλάρια ροβολούσε | τ᾽ αμάξι χρυσοκόλλητο με δίπλες κασσιτέρου·

   Έμμετρη μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς, @greek‑language.gr

Πηγές

• ῥαθάμιγξ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ῥαθάμιγξ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.