ὡρεῖον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	ὡρεῖον	τὰ	ὡρεῖᾰ
γενική	τοῦ	ὡρείου	τῶν	ὡρείων
δοτική	τῷ	ὡρείῳ	τοῖς	ὡρείοις
αιτιατική	τὸ	ὡρεῖον	τὰ	ὡρεῖᾰ
κλητική ὦ!		ὡρεῖον		ὡρεῖᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὡρείω
γεν-δοτ	τοῖν		ὡρείοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'τέκνον' όπως «στοιχεῖον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὡρεῖον < ὥρα < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *yōr-ā • Η Ετυμολογία χρειάζεται ανάπτυξη με τεκμηρίωση. Μπορείτε να βοηθήσετε;  

Ουσιαστικό

ὡρεῖον ουδέτερο (ελληνιστική κοινή)

1. σιταποθήκη, ωρείο

   ※  ὡρεῖον: τὸ σιτοδοχεῖον (Αίλιος Ηρωδιανός (3ος αιώνας μ.Χ.), Ἐπιμερισμοί, 103, 1-2)

   ※  Ὁ δὲ θειότατος ᾿Αναστάσιος (…) ἐποίησεν ἐν αὐτῷ δημόσια λουτρὰ δύο καὶ ἐκκλησίας καὶ ἐμβόλους καὶ ὡρεῖα εἰς ἀπόθετα σίτου καὶ κιστέρνας ὑδάτων. (Ιωάννης Μαλάλας, 5ος-6ος αιώνας, Χρονογραφία, 2, 399, 7)

2. αχυρώνας

Πηγές

• ὡρεῖον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.