ἐντέλεια

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ἐντέλειᾰ	αἱ	ἐντέλειαι
γενική	τῆς	ἐντελείᾱς	τῶν	ἐντελειῶν
δοτική	τῇ	ἐντελείᾳ	ταῖς	ἐντελείαις
αιτιατική	τὴν	ἐντέλειᾰν	τὰς	ἐντελείᾱς
κλητική ὦ!		ἐντέλειᾰ		ἐντέλειαι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἐντελείᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ἐντελείαιν
1η κλίση, Κατηγορία 'βοήθεια' όπως «βοήθεια» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἐντέλεια (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική ἐντελ(ής) + -εια < → δείτε  ἐν- + τέλ(ος)

Ουσιαστικό

ἐντέλεια θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) εντέλεια, τελειότητα

Συγγενικά

• (Χρειάζεται επεξεργασία)

Πηγές

• ἐντέλεια - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.