χερουλάτης

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	χερουλάτης	οι	χερουλάτες
γενική	του	χερουλάτη	των	χερουλατών
αιτιατική	τον	χερουλάτη	τους	χερουλάτες
κλητική		χερουλάτη		χερουλάτες
Κατηγορία όπως «ναύτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

χερουλάτης < χερού(λι) + -λάτης

Ουσιαστικό

χερουλάτης αρσενικό

• (ιδιωματικό) η χειρολαβή του ξυλάλετρου (ξύλινο αλέτρι)

  ※  Σήμερ’ αρχίζει ο κάματος. Ήρθαν τα πρωτοβρόχια, | θα ’μεθα μεις η πρωιμιά. Άφαντος ζευγολάτης, | που δε δειλιάζει στη σπορά, κρατεί το χερουλάτη.

  Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, Αθανάσης Διάκος (1867), «Άσμα τρίτον. Εικοστή Τρίτη Απριλίου», στίχ. 172-174 [1].

  ※  Ο Leake περιγράφει την περισσότερο διαδεδομένη παραλλαγή του αμφίπλευρου αλετριού με αλετροπόδα: ο χερουλάτης αποτελείται από μια γωνιώδη προέκταση της τελευταίας και ένα πρόσθεμα εσφηνωμένο στην άκρη της. Υπάρχουν δυό ακόμη παραλλαγές: το σταβάρι και η αλετροπόδα προέρχονται από το ίδιο ξύλο και ολόκληρος ο χερουλάτης είναι πρόσθετος ή τα τρία αυτά μέρη του αλετριού είναι ανεξάρτητα και προσαρτημένα".

  Σπύρος Ι. Ασδραχάς, Ελληνική οικονομική ιστορία, ΙΕ΄-ΙΘ΄αιώνας, τόμ. Α΄ (Αθήνα: Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς, ISBN 960-244-074-0), σ. 200.

Συνώνυμα

• χερουλάς

Συγγενικά

• χερούλι

Μεταφράσεις

    χερουλάτης

Πηγές

• Κοντομίχης, Πανταζής (2001). Λεξικό του λευκαδίτικου γλωσσικού ιδιώματος (Ιδιωματικό - ερμηνευτικό - λαογραφικό) [Λαογραφικά Λευκάδας, αρ. 7], Αθήνα: Εκδόσεις Γρηγόρη.
• εφημ. “Πρωΐα” (χ.χ.έ.), Λεξικόν της νέας ελληνικής γλώσσης: ορθογραφικόν και ερμηνευτικόν. Έκδοσις δευτέρα επαυξημένη. 2 τόμ. με ενιαία σελιδαρίθμηση. Βραβείον Ακαδημίας Αθηνών. Αθήνα: Εκδοτικός Οίκος Πέτρου Δημητράκου, σελ. 2604.