πεῖνα

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	πεῖνᾰ	αἱ	πεῖναι
γενική	τῆς	πείνης	τῶν	πεινῶν
δοτική	τῇ	πείνῃ	ταῖς	πείναις
αιτιατική	τὴν	πεῖνᾰν	τὰς	πείνᾱς
κλητική ὦ!		πεῖνᾰ		πεῖναι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πείνᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		πείναιν
1η κλίση, ομάδα 'γλῶσσα', Κατηγορία 'γλῶσσα' όπως «γλῶσσα» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πεῖνα < αβέβαιης ετυμολογίας

Ουσιαστικό

πεῖνα θηλυκό

1. πείνα
2. λιμός
3. (μεταφορικά) σφοδρή επιθυμία, πόθος

Άλλες μορφές

• ιωνικός τύπος : πείνη

Πηγές

• πεῖνα - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πεῖνα - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.