ξεναπάτης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ξενπᾰπᾰτα-
ονομαστική	ὁ	ξεναπάτης	οἱ	ξεναπάται
γενική	τοῦ	ξεναπάτου	τῶν	ξεναπατῶν
δοτική	τῷ	ξεναπάτῃ	τοῖς	ξεναπάταις
αιτιατική	τὸν	ξεναπάτην	τοὺς	ξεναπάτᾱς
κλητική ὦ!		ξεναπάτᾰ		ξεναπάται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ξεναπάτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ξεναπάταιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ξεναπάτης < (ξένος) ξεν- + ἀπατάω

Ουσιαστικό

ξεναπάτης [ξενπᾰπᾰτης] αρσενικό και ξειναπάτης

• που εξαπατά τους ξένους

  ※  Μήδεια: τίς δὲ κλύει σοῦ θεὸς ἢ δαίμων, τοῦ ψευδόρκου καὶ ξειναπάτου; (Ευριπίδης, Μήδεια, 1392)

  και ποιος θεός ή δαίμονας θα ακούσει εσένα, που πάτησες τον όρκο σου και γέλασες μια ξένη;

Συγγενικά

• ξεναπατία

Πηγές

• ξεναπάτης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ξεναπάτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.