θώς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	θώς	οἱ	θῶες
γενική	τοῦ	θωός	τῶν	θώων
δοτική	τῷ	θωΐ	τοῖς	θωσῐ́(ν)
αιτιατική	τὸν	θῶᾰ	τοὺς	θώᾰς
κλητική ὦ!		θώς		θῶες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		θῶε
γεν-δοτ	τοῖν		θώοιν
Εξαίρεση στον τονισμό γενικής πληθυντικού. όπως το μονοσύλλαβα με εξαιρέσεις.
3η κλίση, Κατηγορία 'Τρώς' όπως «Τρώς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

θώς < είτε θῶσθαι, είτε προελληνική ς προέλευσης ^{(Χρειάζεται τεκμηρίωση…)}

Ουσιαστικό

θώς αρσενικό, πιθανόν και ως θηλυκό

1. (κυριολεκτικά) αυτός που καταβροχθίζει
2. (θηλαστικό ζώο) το τσακάλι

   ※  8ος αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 13 (Ν. Μάχη ἐπὶ ταῖς ναυσί.), στίχ. 103 (99-104)

   ὢ πόποι ἦ μέγα θαῦμα τόδ' ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι / δεινόν, ὃ οὔ ποτ' ἔγωγε τελευτήσεσθαι ἔφασκον, / Τρῶας ἐφ' ἡμετέρας ἰέναι νέας, οἳ τὸ πάρος περ / φυζακινῇς ἐλάφοισιν ἐοίκεσαν, αἵ τε καθ' ὕλην / θώων παρδαλίων τε λύκων τ' ἤϊα πέλονται / αὔτως ἠλάσκουσαι ἀνάλκιδες, οὐδ' ἔπι χάρμη.

   → λείπει η μετάφραση

   ※  4ος αιώνας πκε ⌘ Αριστοτέλης, Περὶ ζᾠων γενέσεως, 742a

   ἔτι δ' ὅσα πολυσχιδῆ τῶν τετραπόδων, οἷον κύων, λέων, λύκος, ἀλώπηξ, θώς, πάντα τυφλὰ γεννᾷ, καὶ διίσταται τὸ βλέφαρον γενομένων ὕστερον.'

Πηγές

• θώς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• θώς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.