εὐψηφίς

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	εὐψηφίς	αἱ	εὐψηφῖδες
γενική	τῆς	εὐψηφῖδος	τῶν	εὐψηφίδων
δοτική	τῇ	εὐψηφῖδῐ	ταῖς	εὐψηφῖσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	εὐψηφῖδᾰ	τὰς	εὐψηφῖδᾰς
κλητική ὦ!		εὐψηφίς*		εὐψηφῖδες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		εὐψηφῖδε
γεν-δοτ	τοῖν		εὐψηφίδοιν
Με μακρό γιώτα στο θέμα -ίς -ῖδος. * Κατά τη Γραμματική του Smyth, η κλητική ενικού χωρίς το -ς
3η κλίση, Κατηγορία 'πατρίς' όπως «σφραγίς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

εὐψηφίς (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική εὐ- + ψηφίς, ψῆφος

Ουσιαστικό

εὐψηφίς, -ῖδος θηλυκό

• η περιοχή, που έχει πολλές ψηφίδες, πολλά πετραδάκια

  άλλες μορφές: ἐϋψήφις, εὐψήφις

Πηγές

• εὐψηφίς, ἐϋψήφις, εὐψήφις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.