εὐχέτης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	εὐχέτης	οἱ	εὐχέται
γενική	τοῦ	εὐχέτου	τῶν	εὐχετῶν
δοτική	τῷ	εὐχέτῃ	τοῖς	εὐχέταις
αιτιατική	τὸν	εὐχέτην	τοὺς	εὐχέτᾱς
κλητική ὦ!		εὐχέτᾰ		εὐχέται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		εὐχέτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		εὐχέταιν
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

εὐχέτης < εὔχ(ομαι) + -έτης

Ουσιαστικό

εὐχέτης αρσενικό

• (ελληνιστική κοινή) ευχέτης, που προσεύχεται

Παράγωγα

• ἀπεύχετος
• εὐχετάομαι / εὐχετῶμαι
• εὐχετικός
• πολυεύχετος

Πηγές

• εὐχέτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.