αἴνιγμα

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	αἴνιγμᾰ	τὰ	αἰνίγμᾰτᾰ
γενική	τοῦ	αἰνίγμᾰτος	τῶν	αἰνιγμᾰ́των
δοτική	τῷ	αἰνίγμᾰτῐ	τοῖς	αἰνίγμᾰσῐ(ν)
αιτιατική	τὸ	αἴνιγμᾰ	τὰ	αἰνίγμᾰτᾰ
κλητική ὦ!		αἴνιγμᾰ		αἰνίγμᾰτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		αἰνίγμᾰτε
γεν-δοτ	τοῖν		αἰνιγμᾰ́τοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'ὄνομα' όπως «ὄνομα» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Μαρμάρινη Σφίγγα του 540 π.Χ. στο μουσείο της Ακρόπολης.

Ετυμολογία

αἴνιγμα < αἰνίσσομαι

Ουσιαστικό

αἴνιγμα ουδέτερο

1. το δυσνόητο, το δυσερμήνευτο, ο γρίφος, το ερώτημα που μένει αναπάντητο ή επιδέχεται ποικίλες απαντήσεις

   ※  Οἰδίπους ὅδε, ὃς τὰ κλείν΄ αἰνίγματ΄ ᾔδει καὶ κράτιστος ἦν ἀνήρ. (Σοφοκλής, Οιδίπους Τύραννος, 1524-1525)

   ※  τίς οὖν ἔσθ΄ οὗτος ὁ νῦν μὲν οὐκ ὤν, ὑπάρξων δ΄ εἰς τότε; αἰνίγματι γὰρ ὅμοιον τοῦτό γε. (Δημοσθένης, Περὶ τῶν συμμοριῶν, 24-25)

Συγγενικά

• αἰνιγματίας
• αἰνιγματίζομαι
• αἰνιγματίζω
• αἰνιγματικός
• αἰνιγματικῶς (επίρρημα)
• αἰνιγματιστής
• αἰνιγματοειδής
• αἰνιγματόομαι
• αἰνιγματοποιός
• αἰνιγματοποιΐα
• αἰνιγματοῦμαι
• αἰνιγματώδης
• αἰνιγματωδῶς (επίρρημα)
• αἰνιγμός

Πηγές

• αἴνιγμα - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• αἴνιγμα - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.