ὑγιᾶ

Αρχαία ελληνικά (grc)

Κλιτικός τύπος επιθέτου

ὑγιᾶ

• ονομαστική, αιτιατική και κλητική πληθυντικού, ουδέτερου γένους (ὑγιές) του ὑγιής

  άλλη μορφή του ὑγιῆ

Πηγές

• The Cambridge Grammar of Medieval and Early Modern Greek. (2019) [Η Γραμματική του Κέμπριτζ για τα μεσαιωνικά και πρώιμα νέα ελληνικά] (στα αγγλικά) Των David Holton, Geoffrey Horrocks, Marjolijne Janssen, Tina Lendari, Io Manolessou & Notis Toufexis. Cambridge University Press. 4 τόμοι. DOI - εισαγωγή

  ※  κεφάλαιο 3.3.3. Adjectives in -ης, σελ.771, Neuter.

  There is, however, limited evidence of innovative forms: nom./acc. -α is found in some documents from Sicily (12th–13th c.); interestingly, a form ὑγιᾶ occurs in two texts of Zakynthian provenance (a document of 1591 and a dramatic work by Montselese)

  Υπάρχει παρ' όλ' αυτά, μαρτυρία περιορισμένης έκτασης για νεοφανείς τύπους: ονομαστική/αιτιατική^{[πληθυντικού]} σε -α υπάρχει σε ορισμένα έγγραφα από τη Σικελεία (12ου-13ου αιώνα)· είναι ενδιαφέρον, ότι ο τύπος ὑγιᾶ απαντά σε δύο κείμενα ζακυνθινής προέλευσης (ένα έγγραφο του 1591 κι ένα δράμα του Θεόδωρου Μοντσελέζε (Teodoro Montselese, Εὐγένα) Απόδοση:Βικιλεξικό]

  ※  [σελ. 772:] (Ζάκυνθος, 1591 Βαγιακᾶκος Δ. B., «Συμβολὴ εἰς τὰ περὶ Νίκλων-Νικλιάνων τῆς Μάνης», περιοδική Ἀθηνᾶ 53 (1949), σελίδες 147–194: σελ.162.10)

  νὰ εἶναι καλοῦ κορμιοῦ, διπλᾶ, ὑγιᾶ

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

Κλιτικός τύπος επιθέτου

ὑγιᾶ

1. αιτιατική ενικού, αρσενικού ή θηλυκού γένους του ὑγιής, συνηρημένη μορφή του ὑγιέα

   άλλη μορφή του ὑγιῆ

2. ονομαστική, αιτιατική και κλητική πληθυντικού, ουδέτερου γένους (ὑγιές) του ὑγιής

   άλλη μορφή του ὑγιῆ

Ρηματικός τύπος

ὑγιᾶ

• α΄ πρόσωπο ενικού οριστικής ενεργητικού μέλλοντα του ὑγιάζω