ἠχώ

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός
	ἠχω-, ἠχο-
ονομαστική	ἡ	ἠχώ
γενική	τῆς	ἠχοῦς
δοτική	τῇ	ἠχοῖ
αιτιατική	τὴν	ἠχώ
κλητική ὦ!		ἠχοῖ
3η κλίση, ομάδα 'ἠχώ', Κατηγορία 'ἠχώ' όπως «ἠχώ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἠχώ < ἦχος, ἠχή

Ουσιαστικό

ἠχώ θηλυκό

1. ηχώ, αντήχηση, ήχος από αντανάκλαση, αντίλαλος

   ※  4ος πκε αιώνας ⌘ Ἀριστοτέλης, Περὶ ψυχῆς, 2.8 @scaife.perseus

   Ἠχὼ δὲ γίνεται, ὅταν ἀπὸ τοῦ ἀέρος ἑνὸς γενομένου διὰ τὸ ἀγγεῖον τὸ διορίσαν καὶ κωλῦσαν θρυφθῆναι πάλιν ὁ ἀὴρ ἀπωσθῇ, ὥσπερ σφαῖρα.

2. παρατεταμένος ήχος

Άλλες μορφές

• δωρικός τύπος : ἀχώ

Πηγές

• ἠχώ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἠχώ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.