ἀγνότης

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ἀγνοτητ-
ονομαστική	ἡ	ἀγνότης	αἱ	ἀγνότητες
γενική	τῆς	ἀγνότητος	τῶν	ἀγνοτήτων
δοτική	τῇ	ἀγνότητῐ	ταῖς	ἀγνότησῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	ἀγνότητᾰ	τὰς	ἀγνότητᾰς
κλητική ὦ!		ἀγνότης		ἀγνότητες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀγνότητε
γεν-δοτ	τοῖν		ἀγνοτήτοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'τάπης' όπως «τάπης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀγνότης (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική ἀγνό(ς) + -της

Ουσιαστικό

ἀγνότης θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) η αγνότητα

Πηγές

• ἀγνότης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀγνότης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.