μόχλευσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	μόχλευσῐς	αἱ	μοχλεύσεις
γενική	τῆς	μοχλεύσεως	τῶν	μοχλεύσεων
δοτική	τῇ	μοχλεύσει	ταῖς	μοχλεύσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	μόχλευσῐν	τὰς	μοχλεύσεις
κλητική ὦ!		μόχλευσῐ		μοχλεύσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μοχλεύσει
γεν-δοτ	τοῖν		μοχλευσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μόχλευσις < αρχαία ελληνική μοχλεύω < μοχλός

μοχλός

Ουσιαστικό

μόχλευσις, -εως θηλυκό

1. χρήση μοχλού για μετακίνηση κάποιου αντικειμένου

   τὴν δὲ μόχλευσιν πλάτος ἔχοντι μοχλῷ μοχλεύειν (Ἱπποκράτης, Περὶ ἄρθρων, 74)

2. (μεταφορικά) (ελληνιστική σημασία) εξάλειψη, ξερίζωμα

Πηγές

• μόχλευσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.