μονιμότης

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	μονιμότης	αἱ	μονιμότητες
γενική	τῆς	μονιμότητος	τῶν	μονιμοτήτων
δοτική	τῇ	μονιμότητῐ	ταῖς	μονιμότησῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	μονιμότητᾰ	τὰς	μονιμότητᾰς
κλητική ὦ!		μονιμότης		μονιμότητες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μονιμότητε
γεν-δοτ	τοῖν		μονιμοτήτοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'τάπης' όπως «τάπης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μονιμότης (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική μόνιμο(ς) + -της

Ουσιαστικό

μονιμότης, -ητος θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) μονιμότητα, σταθερότητα

Πηγές

• μονιμότης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.