κανοῦν

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	κᾰνεο-, κᾰνου-
ονομαστική	τὸ	κάνεον > κανοῦν	τὰ	κάνεᾰ   > κανᾶ
γενική	τοῦ	κανέου > κανοῦ	τῶν	κανέων > κανῶν
δοτική	τῷ	κανέῳ   > κανῷ	τοῖς	κανέοις > κανοῖς
αιτιατική	τὸ	κάνεον > κανοῦν	τὰ	κάνεᾰ   > κανᾶ
κλητική ὦ!		κάνεον > κανοῦν		κάνεᾰ   > κανᾶ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κανέω   > κανώ
γεν-δοτ	τοῖν		κανέοιν   > κανοῖν
2η κλίση, ομάδα 'κάνεον κανοῦν', Κατηγορία 'κανοῦν' όπως «κανοῦν» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ουσιαστικό

κανοῦν ουδέτερο

• αττικός τύπος του κάνεον (συνηρημένο)