αναιρέτης

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	αναιρέτης	οι	αναιρέτες
γενική	του	αναιρέτη	των	αναιρετών
αιτιατική	τον	αναιρέτη	τους	αναιρέτες
κλητική		αναιρέτη		αναιρέτες
Κατηγορία όπως «ναύτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

αναιρέτης < αρχαία ελληνική ἀναιρέτης (φονέας, καταστροφέας)

Ουσιαστικό

αναιρέτης αρσενικό

1. που εμποδίζει, καταστρέφει (σπάνια χρήση)

   Χαίρε των απιστούντων, ο ταχύ αναιρέτης (κοντάκιο από τους Χαιρετισμούς στον Πανάγιο Τάφο)

2. αστρολογικός όρος για τον πλανήτη που οι αστρολόγοι πιστεύουν ότι μπορεί να επηρεάσει το θάνατο ενός ατόμου και ο οποίος θεωρείται αντίθετος του θετικού αφέτη (στα λατινικά anareta και anaereta από την αρχαιοελληνική λέξη ἀναιρέτης)

Μεταφράσεις

    αναιρέτης