ἀββᾶ

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

ἀββᾶ < (άμεσο δάνειο) αραμαϊκή אבא (abba, πατέρας)

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇒ μεσαιωνικά ελληνικά: ἀββᾶς ⇒ νέα ελληνικά: αββάς / αβάς

Ουσιαστικό

ἀββᾶ αρσενικό άκλιτο (συνήθως ως κλητική σε προσφωνήσεις) @scaife.perseus

• (ελληνιστική κοινή, χριστιανισμός)
  1. προσφώνηση για το Θεό: πατήρ (πατέρας)

     ※  2ος αιώνας κε ⌘ Καινή Διαθήκη, Εὐαγγέλιον κατὰ Μᾶρκον, 14.36 στη Βικιθήκη

     καὶ ἔλεγεν Ἀββά ὁ πατήρ, πάντα δυνατά σοι· παρένεγκε τὸ ποτήριον τοῦτο ἀπʼ ἐμοῦ· ἀλλʼ οὐ τί ἐγὼ θέλω ἀλλὰ τί σύ.

  2. τίτλος
     1. αρχιερέα, όπως επισκόπου
     2. μοναχού

Άλλες γραφές

• ἀββα
• Ἀββά
• ἄββα
• ἄβα

Πηγές

• ἀββᾶ, ἀββα - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.