δᾴς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	δᾴς	αἱ	δᾷδες
γενική	τῆς	δᾳδός	τῶν	δᾴδων*
δοτική	τῇ	δᾳδῐ́	ταῖς	δᾳσῐ́(ν)
αιτιατική	τὴν	δᾷδᾰ	τὰς	δᾷδᾰς
κλητική ὦ!		δᾴς		δᾷδες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		δᾷδε
γεν-δοτ	τοῖν		δᾳδοῖν
* Η γενική πληθυντικού τονίζεται στην παραλήγουσα παρά τον κανόνα των μονοσύλλαβων τριτόκλιτων (γενικές σε -ῶν). Δείτε και τη γενική πληθυντικού δαΐδων του δαΐς.
3η κλίση, Κατηγορία 'μονοσύλλαβα' όπως «εξαιρέσεις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

δᾴς < δαίω (καίω) • Η Ετυμολογία χρειάζεται ανάπτυξη με τεκμηρίωση. Μπορείτε να βοηθήσετε;  

Ουσιαστικό

δᾴς θηλυκό

• αττικός τύπος του δαΐς
  1. δαυλός, δάδα
  2. λαμπάδα

Σύνθετα

• δᾳδοῦχος
• δᾳδοφόρος

→ και δείτε τη λέξη δαΐς

Πηγές

• δαΐς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• δαΐς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.