Εὔα

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ἡ	Εὔᾱ
γενική	τῆς	Εὔᾱς
δοτική	τῇ	Εὔᾳ
αιτιατική	τὴν	Εὔᾱν
κλητική ὦ!		Εὔᾱ
1η κλίση, ομάδα 'χώρα', Κατηγορία 'χώρα' όπως «χώρα» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

Εὔα (ελληνιστική κοινή) < (λόγιο δάνειο) εβραϊκή חוה (khavá, ḥawwā) στις μεταφράσεις της Παλαιάς (Γένεσις, 4.1) και Καινής Διαθήκης προς Κορινθίους Β΄ 11, 3. προς Τιμόθεον Α΄ 2,13. + ελληνική κατάληξη - για προσαρμογή σε ελληνική κλίση (δείτε τα παραθέματα και τη μετάφραση: Ζωή (Γένεσις, 3,20)

Κύριο όνομα

Εὔα, -ας θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

• (θρησκεία) η Εύα, βιβλικό πρόσωπο, σύζυγος του Ἀδάμ

Άλλες γραφές

• Εὕα (με δασεία)
• Εὖα (με βραχύ -α στην κατάληξη)

Πηγές

• Εὔα - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.